Magnificent Century Roleplay
Stolica
Kilka dni temu w Stambule pojawiła się przyrodnia siostra Padyszacha, której na imię Beyhan. Sułtanka zaledwie niespełna trzy lata temu bardzo boleśnie przeżyła zgon swego męża,
który w wyniku intryg przeciwko władcy, został skazany na śmierć poprzez ścięcie. Para dochowała
się pięciorga dzieci. W skład rodzeństwa wchodzą trzy piękne córki i dwóch walecznych synów. Beyhan jednak, w celu ochrony swego potomstwa przed niebezpiecznym środowiskiem stolicy, zadecydowała o podróży do pałacu tylko w towarzystwie córki. Najstarsza z grupy jej pociech
- 16 letnia Mahpeyker Sultan to wysoka, niezwykle urodziwa i odznaczająca się wielkim męstwem dziewczyna. Odwaga i błyskotliwość od razu zaimponowały cierpiącemu na kalectwo najmłodszemu synowi sułtana Suleymana - Cihangirowi. Para nastolatków wchodzi w niezwykle przyjacielską relację, spędzając ze sobą ciepłe popołudnia. Samopoczucie księcia znacznie
się poprawia, ponieważ do tej pory prawie przez cały czas, mimo licznej rodziny tkwił w swojej samotni. Pasją księcia jest europejska poezja. Młoda dziewczyna pomaga mu teraz odkryć jeszcze głębiej tajemnice tej sztuki. Beyhan widząc, iż tak uczuciowo i bliska relacja kwitnie, postanawia odtąd obdarzać Cihangira niebywałym wsparciem, zwłaszcza iż ten w jej oczach wydaje się bardzo cnotliwym mężczyzną.
Po śmierci Ibrahima Pashy, schedę po dumnym polityku przejmuje nieśmiały i mało stanowczy Ali Pasha, który mimo swoich dość niesprzyjających cech charakteru, charakteryzuję się wielkim sercem i wyrozumiałością. Chce wprowadzić w kraju wiele reform, które wspomogą potrzebujących, poprawią ich jakoś życia oraz w jakimś stopniu zniwelują wszechobecną korupcję. Potencjał w nowym urzędniku dostrzega sułtanka Beyhan, która żywi nadzieję, iż osoba nowego Wielkiego Wezyra będzie odpowiedzią na ciągłe konflikty i oszustwa w Radzie Divanu. Postanawia bliżej go poznać. Jak się później okazuje mężczyzna ten jawi się jako wielki romantyk,
któremu cnoty sułtańskiej siostry wyraźnie zaimponowały. Wrodzona nieśmiałość nie jest dobrym partnerem, jeśli chodzi o wyznawanie uczuć takiej dostojniczce jak Beyhan, jednak męstwo Aliego przechyla szalę zwycięstwa i bohater decyduje się na zdradzenie swej wybrance, co do niej czuje.
Do stolicy przybywa statkiem pełnym drogocennych kosztowności francuska arystokratka, Louise de Breze. Jest to bardzo zamożna, niezwykle inteligentna i jednocześnie wyrozumiała kobieta.
Po wspólnej kolacji rodu Breze z rodziną sułtańską, kobieta ochoczo postanawia poznać Cihangira, który wpadł jej w oko, imponując swoim talentem poetyckim. Młody książę wymienia z Francuzką poglądy na temat deklamacji wierszy oraz ich interpretacji. Toczy się również między nimi dyskusja dotycząca kultur, z których się wywodzą oraz politycznych kwestii. Cihangir szczerze wyznaje,
iż chętnie uda się w przyszłości do Burgundii i zasmakuje francuskiego wina wraz z ciemnowłosą towarzyszką. Louise mimo, iż dzieli ją z Cihangirem pewna przepaść wiekowa (bowiem arystokratka urodziła się prawie 10 lat wcześniej niż osmański książę), staję się doskonałą opoką dla młodzieńca. Rozumie doskonale brak komfortu i wielkie katusze związane z jego ułomnością. Wydaję się, iż członkini francuskiej arystokracji zdobyła serce syna sułtana, który w ostatnim czasie poświęca jej dużo więcej wolnych chwil niż kuzynce Mahpeyker. Z uwagi na znaczący status społeczny i niebywałą zamożność, rudowłosa sułtanka postanawia pokierować losem tak,
aby serca dwojga młodych ludzi zostały splecione więzem małżeńskim. Zamiaruje w najbliższym czasie przedstawić swą propozycję małżonkowi, przy czym jest wielce pewna, iż projekt bezapelacyjnie dojdzie do skutku.
Mahpeyker niesamowicie przeżywa odstawienie na odleglejszy plan przez księcia Cihangira. W jej umyśle tkwi niebotyczna żądza zemsty, która nie daje jej pozwolenia na normalne funkcjonowanie. Aspekt jest przyczyną znacznego pogorszenia się relacji Mahpeyker i Beyhan
na linii matka-córka. Po tygodniach cierpienia i bezowocnej walki, młoda wojowniczka poddaje
się i szczerze wyznaje sobie w duchu, iż skoro kocha księcia, to powinna pozostawić go z decyzją, która jego zdaniem jest bardziej słuszna. Ma jednak skrawek nadziei, iż ta przyjaźń nie będzie zmierzała ku końcowi, pomimo iż jest świadoma tego, jak bolesny będzie widok jej ukochanego
z nową wybranką serca.
Sułtanka Fatma również rezyduje w stolicy wraz ze swym mężem Karą Ahmedem Pashą. Razem mieszkają na wzgórzu, nieopodal seraju. Zarówno siostra sułtana, jak i jej współmałżonek zaciekle pragną wieść prym, jeśli chodzi o władzę w imperium. Sposoby dążenia do rządów u tych obojga jednak diametralnie się różnią. Kara Ahmed to mężczyzna bardzo agresywny. Idzie drogą po władzę przy użyciu brutalnej siły i gwałtowności. Opozycyjnie ukształtowana charakterem Fatma to kobieta, która bardzo ceni sobie potęgę dyplomacji, lecz niestety również intrygi. Sułtanka dysponuje wachlarzem zauszników i informatorów, dzięki czemu bieg wydarzeń w haremie nie stanowi dla niej zagadki. Kara Ahmed nieraz wyraża swoje poglądy w sposób ordynarny,
zaś Fatma jest tarczą, która na nic nie zważa. Egzystuje w swoim świecie pełnym błyskotek, coraz to nowych ubrań wykonanych z drogocennych i orientalnych tkanin oraz przyjaciół, z którymi stale plotkuje. Dwa różniące się od siebie światy są często narażone na kolizję, co nie przeszkadza
im kroczyć wspólną ścieżką. Pragną unicestwić Hurrem i jej popleczników. Fatma nigdy wprost
nie wyraża swej niechęci do żony Padyszacha, ponieważ jest świadoma tragicznych skutków takiego działania. Mimo wielu sprzeczek, ta niespecjalnie dobrana para doczekała się dwóch córek, które wkroczyły właśnie w wiek dorosły. Oczami i uszami Ahmeda w Haremie jest słowiańska niewolnica Gulsah- służąca Hurrem. Za sprawą zastraszeń zmienia front swojego działania i donosi mężowi Fatmy. Nie może sprzeciwić się takiemu działaniu, ponieważ jest dotkliwie bita i upokarzana przez okrutnego mężczyznę. Fatma i jej ślubny są także przeciwni nowemu Wielkiemu Wezyrowi, który ze względu na delikatne usposobienie jest przez nich pogardzany. Fatma chce ofiarować władzę Ahmedowi, by następnie sprytnie rządzić divanem
"zza kulis".
Relacja władcy i jego małżonki Hurrem nie biegnie dobrą drogą. Małżonkowie coraz częściej odsuwają się od siebie i pomimo wielu prób podjętych przez obie strony, finał okazuje
się fiaskiem. Hurrem ma stałe wrażenie, że Suleyman chce zepchnąć ją na boczny tor i pozbawić ambicji. Przypieczętowaniem tych obaw staje się pojawienie w pałacu nowej, bardzo atrakcyjnej nałożnicy o imieniu Firuze, która zaledwie jednym tańcem wkupia się w łaski sułtana. Oczarowany orientalnymi wdziękami Sulejman, nie ma kompletnego pojęcia, iż piękna niewiasta pełni rolę szpiega władcy Persji. Mahidevran jest niezwykle chłodna dla męża, a ich wzajemna wrogość nie jest już dla mieszkańców pałacu żadną tajemnicą. Kolejna małżonka Padyszacha
o imieniu Gulfem straciła pozycję w seraju wraz z utratą syna Murada, który odszedł do Allaha już kilkanaście lat temu. Pomimo czasu jaki upłynął od tej tragedii, Gulfem uporczywie stara się udowodnić, iż Murad żyje. Kobiecie wydaje się, że nieustannie widzi sylwetkę syna, a lekarze pałacowi jednoznacznie stwierdzają obłąkanie. Poirytowana tym faktem żona sułtana dostaje licznych ataków histerii i furii. Rzuca przedmiotami i krzyczy używając obraźliwych przymiotników do określenia rodziny sułtana. Suleyman chce podjąć jak najszybsze kroki w eksmitowaniu żony
do jakiejś rezydencji poza Stambułem. Czwartą małżonką Suleymana jest Fulane. Kobieta jawi
się jako spokojna i cicha oraz nigdy nie odważyła się wejść w drogę pozostałym kobietom noszącym tytuł sułtanki. Prawda jednak jest inna. Niewiasta ma ogromne wpływy w haremie
i szpiegów. Jej postać kryje również inną mroczną tajemnicę. Przed laty śmierć jej syna księcia Mahmuda została odpowiednio zagrana. Spisek miał na celu usunięcie pierworodnego z życia
w seraju po to, by kiedyś powrócił i przejął stery. Fulane nie ma jednak pojęcia, gdzie przebywa obecnie książę, wkrótce jednak przy pomocy odpowiednich sług odnajduje go w mieście rozpoznając po bliźnie na twarzy. Teraz to pewne, że to ona ma największego asa w rękawie, ponieważ Mahmud to książę pierworodny. Fulane zastanawia się, co zrobić z tą sytuacją i jak przedstawić ją Sulejmanowi. Przeszkadza jej w tym Gulfem, która dostrzega chłopca ukrytego
w haremie i zaczyna twierdzić, że to jest jej synek Murad. W dodatku Gulfem uporczywie stara
się udowodnić, iż książę Murad żyje na wszelkie sposoby. W tym celu sprowadza do pałacu przypadkowego chłopaka, który ma odgrywać tę rolę. Sulejman nawet nie reaguje na spektakl, kompletnie go ignorując.
Hurrem intryguje z Rustemem w celu pokonania wrogów, których coraz to przybywa. W umyśle rudowłosej trwale tkwi myśl, iż dostojnika poznała jeszcze zanim dotarła do pałacu. Odrzuca
z początku te kontemplacje, uznając je za wynik przemęczenia. Wkrótce w wyniku odtrącenia
przez Sulejmana oraz wspólnych interesów, ona i Rustem zbliżają się do siebie, a wtedy na jaw wychodzi ich tajemnica... Spotkali się już przed laty w dniu porwania Hurrem z jej rodzinnej wsi. Teraz już jest świadoma, dlaczego mężczyzna tak świetnie posługuje się językiem Rusi. Nim Aleksandra została porwana do seraju, a Rustem sprzedany na targ niewolników, doszło między nimi do krótkiej wymiany zdań oraz pocałunku w policzek. Ówcześnie odziany w biedne łachmany i poraniony rodak Hurrem rzekł jej, by pomściła ich naród, nim dopadli ich Tatarzy. Kobieta
nie miała pojęcia, jak znaczące dla jej siły psychicznej i motywacyjnej będą słowa człowieka,
który teraz jest tak blisko niej. Wspólne wspomnienia, obopólne poczucie krzywdy oraz zbieżne cele rodzą między nimi uczucie. Hurrem jest rozdarta między wiernością wobec męża
a płomiennym uczuciem do współpracownika. Wkrótce zaczyna sobie uświadamiać, iż zdradziła swoją kulturę oraz tradycje dla Sulejmana i pomimo że jest wpływową osobą, to jednak niewolnicą islamu. Religii, która odebrała jej bliskich i marzenia. Rustem utwierdza ją w jej przekonaniach, a tymczasem Sulejman w obliczu swego romansu z Firuze jest coraz to bardziej nieprzychylny dla Hurrem. Zabrania jej pokazywać się na rodzinnych uroczystościach
i podejmować decyzję związane z ich dziećmi. To wzburza w niej gniew. Razem z Rustemem decydują się na cichą walkę przeciwko Sułtanowi, który zagraża teraz władzy jej i jej dzieci, ponieważ ma nową konkubinę, która prawdopodobnie jest w ciąży. Rustem Pasha jest również żonaty z Mihrimah, jednakże jest to małżeństwo dokonane z względów czysto politycznych. Mężczyzna nic nie czuje do młodej małżonki, ona zaś uważa go mimo wielu dokonań za zwykłego, niskiego pochodzenia prostaka. Mają oni córkę o imieniu Humasah. Dziewczynka jest oczkiem
w głowie swego ojca, który bardzo się o nią troszczy. Ayse Humasah jest skrycie zakochana
w księciu Osmanie – syn sułtanki Hatice, który w wyniku ciągłego przebywania w murach pałacu stał się dziki, nieobyty i nie ma kompletnej wiedzy o życiu. Mimo to jest bardzo przystojny
i miły, co powoduje, że bardzo podoba się młodej dziewczynie. Chce ona mu pomóc w oswojeniu się ze światem. Cała ta sytuacja nie podoba się Rustemowi, który ma zamiar zniszczyć Osmana
za zbliżenie się do jego córki bez wyraźnego pozwolenia. Koniec końców oszczędza chłopca widząc jego ułomność. Zakazuje jednak spotkań młodym ludziom. Humasah mimo wszystko ignoruje wolę ojca i robi to, na co ma ochotę.
Nigar Hatun jest w trudnej sytuacji materialnej, ponieważ została wyrzucona z haremu. Hatice pozwala jej wychowywać swe dziecko, jednak ta nie ma na to środków. Prosi o pomoc Nasuha Efendiego, chce również zawrzeć z nim małżeństwo, jednak ten nie jest specjalnie chętny. Decyduje się jednak pomoc dziecku. Wkrótce Nigar dostaję zlecenie od Mahidevran
- ma pracować jako służąca u Rustema i przekazywać przez pewnego mężczyznę listy do sułtanki
o zamiarach paszy i jednocześnie Hurrem. Zdesperowana brakiem środków do życia
i niemożnością wychowywania dziecka Nigar przyjmuję zlecenie. Mówi ona o swojej przyszłej pracy u Rustema do Nasuha, pomijając fakt spisku z Mahidevran. Dobroduszny człowiek
w związku z zaistniałą sytuacją jeszcze chętniej wyraża zgodę na opiekę nad małą Esmanur. Skośnooka służąca ma wrażenie, że akcja idzie po jej myśli i wszystko się powiedzie, przekazuje kilka listów wyznaczonemu mężczyźnie, a Rustem wydaje się nie okazywać żadnych znaków jakichkolwiek podejrzeń. Przybita swoja sytuacją, Nigar uzależnia się od hazardu, spędzając wieczory w tawernach oraz od alkoholu, który rzekomo trawi jej smutki. Taki obrót sprawy powoduje, że wszystko wkrótce może przestać się powodzić, a Rustem zaczyna robić się względem służki coraz bardziej podejrzliwy i wkrótce każe swoim ludziom ją śledzić.
Do stolicy przybywa młody mężczyzna, tytułujący się imieniem Faris. Jest on jednym z janczarów
i służy sułtanowi. Podczas felernego zdarzenia zamachu na sułtankę Geverhan – młodszą siostrę sułtana, wykazuje się niezwykłą odwagą, ratuję kobietę w ostatniej chwili, zasłaniając ją własną piersią. Doznaje przez to licznych, głębokich ran. Jego życie jest poważnie zagrożone. Leży kilka tygodni nieprzytomny w koszarach, a medycy walczą o jego zdrowie. Geverhan jest załamana, obwinia się o to i uważa, że jeśli Faris umrze, to będzie mieć go na sumieniu, ponieważ przyczyniła się do tego, a zabójca chciał zranić ją. Codziennie modli się do Boga o siły dla młodzieńca. Odwiedza go bardzo często i czuwa nad jego zbolałym ciałem. W końcu chłopak odzyskuje przytomność. Dziewczyna jest mu okropnie wdzięczna i przysięga mu, że zrobi dla niego co tylko zechce. Jest oczarowana jego niebanalną urodą i pięknymi oczyma. Geverhan czuje, że chłopak
nie jest jej obojętny. Uważa, że to przeznaczanie ich połączyło i może tak miało być. Mówi mu,
że odtąd jest cząstką niej. A jej życie jest jego. Faris i sułtanka zaprzyjaźniają się na dobre. Sułtan wdzięczny janczarowi za uratowanie jego siostry awansuje go. Od tej pory ma być prywatny ochroniarzem kobiety i dbać o jej bezpieczeństwo. Ma złe przeczucia, że atak może się powtórzyć. Mężczyzna wraca do zdrowia i coraz częściej przebywa w pałacu u boku sułtanki. Spędzają miło czas razem na długi spacerach, czytaniu wierszy o miłości, słuchaniu poezji śpiewanej, a także grze na harfie i skrzypcach. Geverhan zaprasza go do pałacowej biblioteki, do której do tej pory mieli wstęp tylko członkowie sułtańskiej rodziny, wie jak mężczyzna kocha literaturę. Chce pokazać
mu niezwykłe zbiory jakie się tam znajdują. Oczarowana jest jego obyciem i inteligencją,
a co gorsza on także zauroczony jest kobietą. Opowiada jej o astronomii, która jest jego największą miłością. Dziewczyna zachwyca się ym czego się dowiaduje i chce zgłębiać tę wiedzę u jego boku jeszcze bardziej. O wielu rzeczach, które jej mówił nie miała pojęcia. Faris zaprasza ją do oglądania gwiazd nocą. Sułtanka wymyka się z pałacu i spotyka z janczarem. Wtedy dochodzi do
ich pierwszego pocałunku. Dowiaduje się o ich relacji jedna z sułtanek. Jej siostra Yenisah ostrzega ją przed chłopakiem, uważa całą sytuację za podejrzaną. Spodziewa się, że janczar może mieć zamiar jedynie wykorzystać Geverhan, uwieść i zostawić. A ona znowu będzie mieć złamane serce. Zaczyna go szpiegować i próbuje ustalić o nim jak najwięcej informacji. W duchu wspomina księcia Muse – tragicznie zmarłego przed wieloma laty. Książe ten był bratem zarówno jej, jak
i sułtana oraz reszty rodzeństwa, a synem Selima I Groźnego i Nurbahar Sultan. Wyruszył na wojnę wraz z bratem i niestety poległ na niej. Była to wielka tragedia dla tej i tak już smutnej rodziny. Kiedy do pałacu przywieziono jego ciało, nikt nie mógł uwierzyć w to co się stało, przecież książę był wtedy w wieku nastoletnim. Yenisah ustala dziwne fakty o Farisie, które nieoczekiwanie pokrywają się z pewnymi faktami z życia księcia Musy. Szuka ludzi odpowiedzialnych za pogrzeb brata, ma zamiar upewnić swoje przeczucia, zanim obwieści je światu. W końcu już jest pewna… To Faris jest zmarłym księciem. Nie może jedynie zrozumieć jak doszło do tego, że młodzieniec kompletnie nie pamięta kim jest. Okazuje się, że ostatnimi wspomnieniami z dzieciństwa janczara jest wojna, głośne wybuchy, widok zmarły, zwłoki i krew, co idealnie zgadzałoby się
z okolicznościami śmierci Musy. Medyk stwierdza, że być może jest to wynikiem urazu głowy, doznanego podczas walki lub po prostu ogromnego stresu, jaki na pewno towarzyszył wtedy nastolatkowi. Yenisah zastanawia się jak ma to powiedzieć Geverhan, dlatego postanawia zebrać dowody na swoje przemyślenia. Nie wie czy powinna informować o tym sułtana, obawiając się,
że ten w chwili przerażenia może zabić księcia. Nie jest pewna jak sam Faris na to może zareagować. Próbuje odizolować siostrę od niego, wierząc, że obojgu wyjdzie to na dobre,
a w przyszłości po poznaniu prawy, będzie im łatwiej się z tym pogodzić, przecież i tak nie mogą być razem. Kobiety zaczynają się kłócić, a młodsza z sułtankę oskarża drugą, że próbuje odbić jej mężczyznę. Yenisah poważnie zastanawia się czy ktokolwiek powinien się o tym dowiedzieć i czy nie lepiej przeszłość zachować w tajemnicy…
Sułtanka podczas poszukiwania prawdy prosi o pomoc Bali Beya, którego uważa za najbardziej uczciwego i sprytnego człowieka. Wierzy, że posiada on znajomości, mogące pomóc im rozwikłać tajemniczą zagadkę. W pewnym sensie ufa mu, ale głównie z powodu, że nie ma innego wyjścia. Za to mężczyzna kompletnie nie darzy jej zaufaniem, czując, że kombinuje jakiś niebezpieczny podstęp. Chce jej pomóc tylko ze względu na to, aby móc ją obserwować i śledzić każdy jej krok, wedle zasady: trzymaj swoi wrogów blisko. Yenisah to przykład kobiety femme fatale, z czego Bali bey zdaje sobie sprawę. Nie ulega jej urokowi osobistemu i tanim chwytom poderwania go. Zna jej przeszłość – sułtanka bowiem pochowała już czterech mężów. Malkoçoğlu odczuwa jej zainteresowanie sobą, które wyraża w bezpośredni sposób. Od razu uświadamia jej, że nie chce być jej kolejną zabawką i nie zamierza grać w jej gierki. Niewiasta kpi mu prosto w twarz, mówiąc, że Bali bey jest zbyt pewny siebie i pycha przysłania mu oczy. Ich potyczki słowne zbliżają parę
do siebie. Początkowo odrzucony jej zachłannością mężczyzna, zaczyna dostrzegać w niej dobre cechy. Zauważa, że jej zachowanie spowodowane jest jedynie próbą zmiany swojego losu. Traktuje Yenisah jako skrzywdzoną kobietę, której należy się wszystko co najlepsze, a wszystko co ma osiągnęła sama bez nikogo pomocy. Imponuje mu jej troska o siostrę. Oboje zaczynają czuć pewne motyle w brzuchu w swoim towarzystwie…
Hatice po śmierci Ibrahima popada w obłęd. Już wcześniej była znana ze swoich histerii, jednakże teraz sięgnęły one apogeum. Jej stan psychiczny radykalnie się pogorszył. Twierdzi,
że umarła w dniu śmierci jej męża. Nie przyjmuje do siebie myśli, że wielki wezyr naprawdę jest nieżywy. Często rozmawia sama ze sobą, wmawiając innym, że mówi do ukochanego. Przestaje dbać o swój wygląd, zakłada cały czas tę samą suknię, która jest jej kreacją ślubną. Kiedy uświadamia sobie, że została sama, zaczyna głośno rozpaczać i demolować pałac. Leki przestają działać, ponieważ kobieta zażywa je jak cukierki. Chwilami ukojenia dla niej są tylko nie liczne sekundy otumanienia opiatami. Sułtanka postanawia w ogóle nie spać. Przez co jej organizm jest bardzo wykończony. Wyrzeka się także jedzenia i picia, co powoduje że po jakimś czasie wygląda tak przysłowiowy patyk. Zaczyna zachowywać się w bardzo podejrzany sposób. Wychodzi w nocy
z pałacu i nie wraca aż do południa dnia następnego. Sułtan martwi się o siostrę, która szczerze go nienawidzi i życzy mu rychłej śmierci w męczarniach. Nie umie wybaczyć mu tego, że zabił jej małżonka a swojego najlepsza przyjaciela. Uważa go za bezduszną bestię. Tworzy nieudolne intrygi przeciw niemu i próbuje zdyskredytować go w oczach poddanych. W końcu wyrzeka się go
i przestaje wpuszczać do pałacu, twierdząc, że jest dla niej obcą osobą. Hatice udziela się do prób z czarną magią. Wywołuje duchy, modli się do pogańskich bóstw i wzywa je, aby prześladowały jej brata. Czuje, że tylko moc piekielna może zwrócić życie zmarłemu paszy. Często zasięga pomocy czarownicy, wierząc, że tylko ona może jej pomóc. W końcu dołącza do sekty, która próbuje przejąć władzę w stolicy i wywołuje zamieszki. Beyhan, która także straciła męża z rąk sułtana,
wie że siostrze musi być trudno, zważając na to jak bardzo Hatice kochała Ibrahima. Zaczyna obserwować siostrę. Szpiegując ją, dowiaduje się o fanatycznych i niebezpiecznych zapędach żony Ibrahima. Próbuje ją od tego odciągnąć, jednakże bezskutecznie… Hatice jest już za długo w tym, aby tak łatwo chciała zrezygnować. Poza tym sułtanka wyrzeka się swoich dzieci. Przestaje ją obchodzić chory psychicznie Osman, który po śmierci ojca, w końcu wychodzi z zamknięcia
i właśnie teraz najbardziej jej potrzebuje, gdyż odkrywa świat na nowo, a jego umysł nieróżni się od tego kilkulatka. Po drugie nienawidzi swojej córki Huricihan, którą uważa za zdrajczynię jej krwi przez małżeństwo dziewczyny z księciem Bayezidem. Mimo iż dowiaduje się o próbach samobójczych młodej sułtanki i jej nieudanym małżeństwie, z którego Hurcihan chce się uwolnić, matka nie pomaga jej, jedynie jeszcze bardziej ją upokarza.
Hatice popada w dziwną chorobę skóry. Jej stan jest coraz to poważniejszy. Przerażona rodzina sułtańska ściąga do seraju najlepszego medyka w kraju, wierząc, że uda mu się wyleczyć biedną kobietę. Tym lekarzem jest młody Pedro, który od razu wpada w oko umierającej. Obłąkana kobieta zaczyna go uwodzić i bawić się jego uczuciami. Chce spróbować czegoś nowego. Uważa,
że mężczyzna jest podobny do Ibrahima Pashy i ich wspólne dzieci przypominałyby zmarłego wezyra. Nazywa Pedra imieniem swojego byłego męża. Przy nim czuje się dobrze i nabiera sił.
W końcu jej stan poprawia się, ale tylko ten fizyczny. Medyk początkowo czuwał przy niej tylko
z powodów czysto zawodowych, jednakże po jakimś czasie zmienia się to. Hatice staje się dla niego ważna, a on nie chce opuszczać dużo starszej od siebie sułtanki. Towarzyszy jej w każdej chwili dnia. Siostra sułtana bez obecności młodego lekarza nie chce nawet wstać z łóżka, nie mówiąc
o opuszczeniu pałacu. Napady histerii są coraz rzadsze, a kiedy się zdarzają, służba od razu wzywa młodzieńca, który w przeciągu kilku minut jest w stanie doprowadzić kobietę to stanu spokoju. Hatice i Pedro zostają parą, po całym ich mezaliansie uczuć. Niczego nieświadoma sułtanka żyje
w przekonaniu, że jej mąż umarł i znajduje spokój w kimś innym. Co jednak może się wydarzyć kiedy pewnego dnia pozna prawdę…
Sumbul Aga nadal wiernie służy sułtance Hurrem, ostatnio jednak bardzo wkupił się w łaski jej córki, Mihrimah. Przebywając w domu Rustema Paszy eunuch zaczyna powątpiewać czy mężczyzna jest na pewno idealnym partnerem do intryg dla jego pani. Oświadcza płomiennowłosej, iż dla jej sługi liczy się jedynie własny interes, a wszystko pozostałe stanowi jedynie tło. Hurrem nie chce dać wiary, że Rustem może ją zdradzić. Zaczynają ją denerwować podejrzenia Sumbula,
a więc godzi się odesłać go do pałacu swej córki. Przed wyjazdem eunuch oświadcza,
iż nadal pozostanie jej wierny oraz będzie informował ją na bieżąco na temat jej rodziny,
której teraz będzie służyć. Obowiązki Sumbula przy Sułtance Hurrem przejmuje jego dawny rywal, Gul Aga. Na wieść o przybyciu ulubionego służącego, żona Sulejmana promienieje ze szczęścia. Jest świadoma wielkiej inteligencji tego człowieka oraz pewności tej relacji dodaje fakt, iż Gul nigdy nie odważył się jej zawieźć.
Sah Sułtan rozwiodła się dzięki pozwoleniu brata ze swym mężem Lütfi Paszą. Powodem było jego agresywne zachowanie wobec żony. Dostojnik wielokrotnie dopuścił się na kobiecie brutalnych czynów, które zaowocowały nawet siniakami na jej delikatnej skórze. Efektem takiego zachowania było stracenie pozycji Wielkiego Wezyra, jak i również konfiskata majątku Lütfiego przez Padyszacha oraz wygnanie na daleki obszar przy granicy z Persją, gdzie ukarany wiedzie skromny żywot. Lütfi nie zamierza się jednak poddawać, jego celem jest wrócenie do łask,
a do swych zamiarów pragnie wykorzystać obie córki: Neslihan i Esmahan. Niestety młodziutkie dziewczęta z niechęcią odnoszą się do ojca, gdyż w pamięci wciąż mają przejawy jego nieobliczalnego zachowania. Mężczyzna jednak mimo tego faktu nie zawaha się użyć woli swych własnych córek, by odrodzić się jak feniks z popiołów. Sułtanka Sah ma ogromny żal do Mehmeda z powodu minionych wydarzeń z Esmahan. Zaczyna odnosić się do niego z pogardą i twardo zapowiada koniec udzielanego mu wsparcia. Mehmed jest wściekły, ponieważ stracił mocnego sojusznika. Jest zdeterminowany, by za wszelką cenę odzyskać poparcie kobiety. Jest przekonany, że w tym wypadku cel uświęca środki. Wiernym sługą sułtanki jest Mercan, który trwale spędza czas przy jej boku. Z pewnością można określić go niesamowicie oddanym i lojalnym człowiekiem, dla którego dobro tej szlachetnej, ale i skrzywdzonej przez los niewiasty stanowi nadrzędną wartość. Najmłodsza siostra Sulejmana docenia w powierniku takie cechy, czego efektem jest powolne odmrażanie się jej zimnej duszy. Przynajmniej w stosunku do niego.
W stolicy gości także pewien młody mężczyzna, który przybył prosto z Konyi. Wychował się tam
i mieszkał przez lata jako rodowity mieszanin, syn jednego z paszów, władającego tą prowincją
i jego małżonki. Ojciec stwierdził iż powinien edukować syna i wprowadzać powoli w obowiązki, które miał przejąć kiedyś po jego śmierci. Już od pierwszych minut w pałacu chłopak wpada w oko Turhan Atike Sultan – starszej córce sułtanki Fatmy i Kary Ahmeda Pashy. Jest on bardzo przystojny i elegancki, a jego maniery są nienaganne. Szybko wkupia się w łaski Fatmy Sultan
i zdobywa jej przychylność. Turhan nadal jest nim zafascynowana i nie umie oderwać od niego wzroku. Nie spodziewała się, że w jej życiu pojawi się jeszcze ktoś, kto przywróci jej wiarę w ludzi. Ta skrzywdzona dziewczyna pragnie romantycznej miłości jak z bajki. Czuje, że nie może odpuścić sobie tego chłopaka. Jest on dla nie niezwykły. Podczas jednego z przyjęć do pałacu przybywają wiedźmy, sprowadzone przez Hatice. Czarownice przepowiadają Turhan, że będzie mieć już niebawem dziecko z tajemniczym mężczyzną. Sułtanka chce dowiedzieć się kim jest młodzieniec, który zawrócił jej w głowie i zmienia jej życie. Problemem w ich szczęściu może być już tylko Mahfiruze Burnaz Sultan – młodsza z córek Fatmy i Kary Ahmeda. Ona również zakochuje się w tym samym młodzieńcu, nie wiedząc kim on jest. Zwierza się swojej siostrze ze swoich sercowych problemów. Nie domyśla się, że jej siostra również może kochać młodego paszę. Przystępuje do działania i to ona jako pierwsza wkupia się w jego łaski, spędzając z nim cały dzień. Jest zaniepokojona pewnymi słowami siostry, zaczyna wiązać ze sobą fakty. Szpieguje ją i dochodzi do smutnych wniosków. Dowiaduje się, że obie kochają jednego mężczyznę. W końcu wypowiada wojnę Turhan i zaczyna z nią walczyć o ukochanego, ponieważ jak twierdzi to ona pierwsza go poznała. Jest bezwzględna dla drugiej córki Fatmy i nie zamierza jej tego wybaczyć. Fulane natyka się w pałacu na chłopaka. Od razu zauważa jego charakterystyczną bliznę na twarzy. Jest przerażona swoim odkryciem. Nie wierzy w to co się stało. Wszystko wskazuje, że domniemany syn paszy z Konyi, może być synem jej i Suleymana – księciem Mahmudem, który podobno zginął wiele lat temu jako malutkie dziecko, kilka dni po porodzie. Fulane próbuje sprawdzić te informacje i utwierdzić się w swoim przekonaniu. Niestety chłopaka spotyka też Gulfem, widząc jego podobieństwo do sułtana, kobieta zaczyna sądzić, że może być to zmarły Murad – jej syn, który w końcu przyszedł odwiedzić matkę po długiej przerwie. Gulfem chce uprowadzić chłopaka
i wykorzystać do własnych celów, aby świat w końcu na własne oczy przekonał się, że Murad żyje. Niczego nieświadomy młodzieniec zostaje wplątany w serię konfliktów i intryg.
Manisa
Nazywana „prowincja królewską” – ponieważ każdy książę, który miał okazję nią władać, prędzej czy później zostawał sułtanem. Była swego rodzaju namaszczenia danego kandydata na przyszłego władcę. To nie tylko ogromny przywilej, ale i brzemię. Nie dziwota, że zabiegali o nią wszyscy książęta, często udając się do walk między sobą, kłamstw i manipulacji, tylko aby to im została powierzona ta wielka władza bycia zastępcą Suleymana. I tym razem nie obeszło się bez ekscesów…
Dobrze wszystkim znany rudowłosy i buntowniczy Selim udał się do ojca, w celu przekonania go do swojej kandydatury i wielu zalet, które jego zdaniem posiadał i ich liczba przewyższała wszystkie dokonania jego braci. W tym celu postanowił przekupić ojca w dosyć nieelegancki sposób. Jednakże młody ekscentryk nie zdawał sobie sprawy, że sułtan wiedział o wszystkich jego przewinieniach, dokonanych w stolicy przez ostatnie miesiące, a ustalenia dotyczące prowincji już dawno zapadły. Już jakiś czas temu rozmawiał z Mustafą i bacznie śledził jego czyny, zdając sobie sprawę, że syn może przewyższyć go osiągnięciami i poddani zaczną opiewać księcia a nie Suleymana, co dyskredytowało pierworodnego w oczach władcy. Ponieważ dla sułtana był tylko jedyny książę godny bycia następcą i to jego wspierał i oferował mu wszystko co mógł. Szybko ogłosił swojego namiestnika, doprowadzając tym do jeszcze większego konfliktu między swoimi potomkami, w walce w której nikt nie chciał odpuścić.
Prowincja ta znalazła się pod władaniem najstarszego syna sułtanki Hurrem i sułtana Suleymana – księcia Mehmeda. Decyzja, która zapadła wywołała wiele kontrowersji. Doszło do bójki między Selimem i Bayezidem. Mustafa, który patrzył na to z boku, był zawiedziony faktem, że sułtan znowu potraktował go w taki sposób. Suleyman w ten sposób utwierdził się w przekonaniu, że tylko Mehmed jest na tyle dorosły, aby mógł być jego posłańcem.
W końcu jednak książę Mehmed musiał wyjechać. Według prawa powinna mu towarzyszyć matka, która powinna zasiąść z nim w Manisie. Jednakże ognistowłosa sułtanka wymigała się od tego obowiązku, zostając w stolicy przy sułtanie na co sam jej pozwolił, tylko ze względu
na niepełnosprawnego Cihangira i jego dobre, gdyż młodzieniec sam wstawił się za rodzicielką
i pragnął, aby została nim. Uzasadniając to, że nadal potrzebuje opieki i matczynej troski. Dla ukochanego syna Suleyman uległ temu i złamał dotychczasowe przepisy.
Najbardziej rozpaczała po Mehmedzie sułtanka Esmahan, z którą syn sułtana był
w potajemnym związku już od paru dobrych lat. Para nie chciała się rozstać, gdyż sułtanka wiedziała co to będzie oznaczać. On daleko od niej z całym haremem pięknych kobiet…
Mimo iż dobrze znała jego uczucia do siebie i ufała mu, wiedziała, że jest jedynie mężczyzną
i księciem, któremu potrzebny jest syn. Nie chciała pozwolić, aby dzielące ich kilometry zaprzepaści związek, o który tak bardzo się starała i dbała. Jest ona kobietą pewną siebie i niezwykle zdecydowaną w krokach, dlatego Esmahan przez matkę zawsze była porównywana mniej więcej do jakiejś czarownicy lub czarnej owcy rodziny. Niezwykle chłodna, rozważna i wyniosła. Sprawiała strach w oczach wielu poddanych, ale czyniła Mehmeda silniejszym. Córka sułtanki Sah była niezwykle przebiegła. Namawiała księcia do potajemnego ślubu, wierząc że tylko on może jej zagwarantować prawdziwą władzę i pewność. Mężczyzna jednak nieprzekonany co do słuszności tego pomysłu i nękany przeczuciami, że sułtanowi mogłoby się to nie spodobać i jeszcze nie daj Boże, zmieniłby swoją decyzję i miał do niego żal, kłóci się ze swoją ukochaną i wyjeżdża bez niej. Targany jej pomiędzy lojalnością wobec ojca, a dziwnym przyciąganiem to nieugiętej dziewczyny. Wiedząc, że przez związek z nią może popaść w kłopotu, ucieka od tych problemów i próbuje poukładać życie na nowo, z godnością jaką na księcia przystało i perfekcją jaką oczekuje od niego ojciec, bo przecież jest idealnym synem.
Mimo nieobecności Hurrem przy jego boku, sułtanka nadal ma ochotę kontrolować swoją latorośl. Dlatego wysyła do jego haremu młodą Cihan – nałożnicę, która ma urodzić mu wiele dzieci, w tym upragnionego syna, a także kontrolować księcia i donosić o wszystkim jego matce. Mehmed zdając sobie sprawę, że to rudowłosa przysłała do niego dziewczynę początkowo jest
do niej zniechęcony, w pamięci mają nadal Esmahan, którą czcił niczym boginie. W końcu jednak wspominając słowa rodziców zaprasza niewolnicę do alkowy, a po ich pierwszej wspólnej nocy stają się nierozłączni, gdyż Mehmed pragnie dochować jej wierności, jak na prawdziwego mężczyznę przystało nie uchylając się od obowiązków wobec niej. Cihan zostaje wrzucona
na głęboką wodę, a wszystkie oczy haremu zwrócone są na nią. Martwi się o to jak poradzi sobie w nowych obowiązkach, chociaż zachwycona jest stanowiskiem, które przyszło jej piastować. Popełnia wiele gaf i nietaktownych porażek. Jest krytykowana przez paszów, ale to nie sprawia,
że książę ją odrzuca. Ciągle uczy się etykiety i próbuje przypodobać poddanym. Wkrótce zachodzi w ciążę, licząc na to, że nosi pod swoją piersią przyszłego sułtana. Większość osób lubi ją za jej szczery, promienny uśmiech i optymistyczne podejście do życia, którym zaraża wszystkich.
Po jakimś czasie Mehmedowi przytrafia się okropny wypadek, który jak potem się okazuje jest zamachem na jego życie, zorganizowanym przez sułtankę Mahidevran. Sytuacja szybko dochodzi do stolicy, a także nie omija uszu córki sułtanki Sah, która na wieść o ciąży nałożnicy Mehmeda również próbuje poukładać sobie swoje życie bez niego, gdyż uważa, że to on pierwszy zerwał daną jej przysięgę wierności. Esmahan mimo ich obecnych niezbyt dobrych stosunków, wyrusza do prowincji księcia. Nawet protesty matki nie są w stanie jej zatrzymać. Mehmed jest umierający a nikt nie ma ochoty się pofatygować do niego. Wściekła sułtanka bierze sprawy w swoje ręce. Widzą księcia w złym stanie nawet i jej lodowate serce zaczyna bić szybciej. Postanawia zostać
w Manisie na dłużej i dopilnować, aby wyzdrowiał. Jej zachowanie spotyka się nie tylko z krytyką Sah, ale i Hurrem. Książę Mehmed wyznaje matce w gorączce, że zawsze kochał tylko Esmahan
i to już czas, aby byli na zawsze razem. Wtedy dochodzi też do kłótni między wyżej wymienioną sułtanką a jej matką. W końcu rudowłosa jak i siostra sułtana zaczynają rozumieć, że tej pary nie da się rozdzielić, a każdy próba zaszkodzi im oboju. Zawiązują sojusz i zgadzają się na ślub młodzieńców. Oczywiście nie jest to jednak zawieszenie broni, a kobiety próbują prześcigać się
w tym kto zorganizuje lepszą uroczystość. Sułtanka Sah zaczyna coraz bardziej przychylnie patrzeć na Mehmeda, który wraca do zdrowia. Rozumie, że to jemu powinna oferować swoją pomoc
i wspierać go. Tylko on może dać jej i Esamhan należytą władzę. Dlatego oświadcza mu,
że dopóki będzie kochać i szanować młodą sułtankę, będzie mieć jej wsparcie i nie pozwoli zrobić mu krzywdy.
Szczęśliwe plany pary nie tylko może pokrzyżować Cihan, ale także inna piękna dama,
która właśnie przybyła do prowincji królewskiej. Niespodziewanie jest nią księżniczka polska Anna Jagiellonka, która przybyła do Imperium Osmańskiego w celu nawiązania sojuszy z tym państwem i zacieśniania więzi, ponieważ monarchowie obu państw mają dosyć podobne spostrzeżenia na temat Europy i rządzenia światem. Sułtan wysyła ją do Manisy. Pragnie aby
w ramach układu obu imperiów księżniczka poślubiła Mehmeda, co byłoby najpiękniejszym dowodem sojuszu. Książe jest zmieszany i po raz kolejny musi stanąć przed dylematem – iść
za głosem serca czy być lojalnym wobec sułtana. Anna nie próbuje stać się kolejną osmańską księżniczką. Nadal jest sobą i przyjmuje małżeństwo tylko na jej warunkach. Kiedy Esmahan wypowiada jej otwartą wojnę, kobieta kpi jej prosto w twarz, zaznaczając, że nie jest ona żadną otomanką, a królewną z ziem chrześcijańskich i kobietą wolną, które młoda sułtanka nie powinna tak otwarcie grozić. Pewna swojej władzy i charyzmy Jagiellonka postanawia trochę zamieszać.
Diyarbakır
Sułtan postanowił wysłać tam księcia Selima wraz z jego całym orszakiem pijaków, ladacznic, łapówkarzy, oszustów, złodziei, szubrawców i narkomanów, którymi się otaczał. Miał już dość towarzystwa syna i jego przyjaciół, którzy w przeciągu kilku miesięcy wizytacji w stolicy, zdołali ją prawie doszczętnie ograbić, zgorszyć i zainfekować. Suleyman postanowił postąpić według własnego sumienia i potraktować ich wszystkich twardą ręką, nie mógł tolerować już dłużej takiego moralnego upadku. Wyrzekł się serca ojca i stał na pozycji nieugiętego sułtana. Dlatego odesłał Selima do najbardziej odległej prowincji, trochę można powiedzieć za karę. Miała być
to dla niego nauczka i wierzył, że syn wyciągnie z tego konsekwencje. W głębi duszy zdawał sobie sprawę, że rudowłosy nie zachowuje się odpowiedzialnie, jest lekkomyślny i dziecinny, a co za tym idzie nie jest w stanie pełnić swoich obowiązków i nie nadaje się na przyszłego władcę, gdyż jego panowanie mógłby być tylko większą szkodą. Usunął go zatem prawie całkowicie z życia politycznego za karę, dając mu do zrozumienia, że jeśli nie wydorośleje, to zostanie wydziedziczony, a wszystkie jego przywileje zostaną mu odebrane. Sułtan zamknął także lokalne winiarnie, a za nielegalny handel winem skazuje na kary więzienia. Chce rozprawić się nie tylko
z pijaństwem Selima, a także z alkoholizmem w całym państwie, dochodzi do wniosku,
że to jedyny sposób, aby mu pomóc. Książę jednak nic sobie nie robił ze słów ojca, udając się nadal w przyziemne, marne uciechy. Nie zamierza szybko opuścić stolicy, maksymalnie opóźniając swój wyjazd. Dokonuje szeregu rażących przewinień, które wychodzą na światło dzienne przed jego ojcem. Mimo próby ułagodzenia sytuacji przez sułtankę Hurrem, która została ubłagana przez syna, aby się za nim wstawiła, sułtan patrzy na swoje dziecko z coraz większą odrazą i jest na skraju wyrzeczenia się go. W gniewie każe swojej żonie opuścić stolicę wraz z synem i udać się do jego prowincji, w celu pilnowania go i wychowywania, ponieważ Suleyman zarzuca Hurrem, że to tylko i wyłącznie jej wina, że Selim jest właśnie taki. Nie widzi, że wina może leżeć po obu stronach,
a te metody nie są żadnym sposobem. Między małżonkami dochodzi do kolejnych sprzeczek. Rudowłosa nie godzi się z decyzją męża i zamierza wywrzeć na nim zmianę decyzji, nie spiesząc się z wyjazdem. Zaczyna opracowywać razem z Rustemem Paszą plan, mający na celu zmianę zdania sułtana. Kobieta coraz bardziej nie dogaduje się z mężem. Ma poczucie, że dotychczasowe uczucia, które do niego żywiły były pomyłką i jedynie złudzeniem, wywołanym przez pożądanie. Hurrem zaczyna rozumieć i zauważać coraz więcej. Sprzeciwia się małżonkowi, ponieważ nie chce, aby nią pomiatał. Zaczyna rozumieć, że ich związek pozbawiony jest już jakichkolwiek uczuć. Podejmuje odważne decyzje, które mogą ją kosztować w przyszłości zbyt wiele…
Selim w tym czasie zabawia się nadal w najlepsze i nie dostrzega tego, że on i jego matka znajdują się w sytuacji bez wyjścia. Nadal świętuje narodziny swojego pierworodnego syna, kpiąc ze swoich braci, że on zdążył już spłodzić swojego potomka, a oni nadal lenią się. Narkotyzuje się, wyprawia głośne przyjęcia, często jest pijany i całe dnie spędza z dziewczętami. Takie zachowanie nie podoba się także sułtance Nurbanu – matce syna Selima. Kobieta zna księcia niewiele ponad rok. Cóż trzeba przyznać, że jej ciąża była zupełnie nie planowa i wydarzyła się bardzo szybko. Ale przyniosła korzyści obojgu. Kiedy została sułtanką, otrzymała nowe przywileje i wolę walki o to,
że może znaczyć coś więcej. Od początku nienawidziła rudowłosego księcia, do którego haremu została przydzielona. I miała ku temu zupełne powody. Relacje między nimi były wyjątkowo napięte. Alkohol mieszał się z gorącym pożądaniem dwójki ciał. Przechodzili od stanu kłótni
do głębokiej czułości. Ta eksplozja uczuć zaowocowała najpiękniejszym darem. Nurbanu przez cały czas przygotowań do narodzin jej syn, była nauczana do władzy przez Hurrem, która początkowo dbała o dziewczynę. Znała więc dobrze zasady tej gry. Zamierza pozbyć się księcia w odpowiednim momencie, aby to jej syn zasiadł na tronie. Nie widziała bowiem przyszłości u boku rudego narkomana. Charaktery Nurbanu i Hurrem można było do siebie porównać, te same upodobania i cele, ale inne środki do nich dążenia. Oczywistym było kto jest bardziej okrutniejszy. Otóż Cecylia Buffo nie znała skrupułów a wszystkie moralia i granice dobrego zachowania były jej obce. Być może właśnie przez przebywanie z księciem, który pozbawił ją resztek godności, wielokrotnie raniąc najczulsze punkty i bawiąc się jej uczuciami. Czy zapoczątkuje go konflikt między tymi ognistymi sułtankami? Jednakże czy na pewno ją i Selima nie łączy żaden łańcuch przeżyć? Oboje prowadzą hulaszczy tryb życia, a ona wspiera jego złe nawyki, mają nadzieję na pogrążenie go
i uzależnienie od siebie. Z drugiej strony serce kraje się jej na widok mężczyzny, z którym ma spędzić resztę życia i ojca jej dziecka, który zachowuje się w ten sposób. Nurbanu również szuka pocieszenia, tylko że ona w cięciu się… Oboje upodobali sobie chaos i nawet jeśli nie umieją tego przyznać… Są do siebie podobni pod wieloma względami i nie umieją żyć bez siebie. Sułtanka jest niezwykle zazdrosna o syna sułtana i ma już dosyć ciągłej walki o niego. Lecz naprawdę żadne
z nich nie umiałoby przyznać ile dla siebie znaczą.
Mihrimah jest zazdrosna o relację sułtanki Nurbanu i księcia Selima. Dostrzega, że kobieta sprowadza młodzieńca na złą drogę. Zamiast próbować go nawrócić, ona jeszcze bardziej uzależnia go od używek. Młodej córce Hurrem nie podoba się fakt, że ona i jej brat są tak blisko. Według niej wyglądają na zakochany. Nie wie co tak naprawdę dzieje się pomiędzy nimi i ile jeszcze mają tajemnic. Popychana zazdrością Mihrimah, chce zniszczyć Nurbanu. Dziewczyna nie ukrywa już uczuć, które żywi wobec brata. Chce go wspomóc i wyeliminować osoby, które mogą mu zagrażać. Namawia swoje męża, Rustema aby pomógł księciu. Wysyła do niego prezent – piękną dziewczynę, Safiye, która przede wszystkim ma być jej szpiegiem, oczami i uszami oraz ma chronić jej brata. Córka Hurrem odbija się od ścian między swoimi uczuciami, których nie potrafi zrozumieć. Nie jest w stanie wyjawić ich nikomu. Często w samotności umartwia się na swoi losem, próbując wyrzec się tego nieodpowiedniego grzechu. Jednak to nic nie daje… Książę dobrze wie o uczuciach siostry i zamierza korzystać z jej pomocy. Nie ukrywa, że nie jest mu ona obojętna i zależy jemu na niej. Dlatego mimo wszystko stara się trzymać ją na dystans, aby jej nie skrzywdzić. Jednakże do czego może posunąć się Selim, stojący na skraju przepaści? Wie, że nie ma prawa dawać jej nadziei i krzywdzić ją. Mihrimah nie widząc sprzeciwu wprost i dostrzegając iskierkę nadziei, pragnie zaryzykować dla niego i poświęcić się. Czuje, że dla Selima jest jeszcze nadzieja i będzie kiedyś wspaniałym władcą.
W nieoczekiwanych okolicznościach Selim zakochuje się w Safiye Hatun, która początkowo gardzi nim i traktuje bardzo oschle. Tak naprawdę to właśnie jej wyniosłość, charyzma
i nieugiętość najbardziej go podnieca. Selim na swojej drodze jeszcze nie spotkał kobiety, która by mu nie uległa. Kobieta wykonuje swoje zadania powierzone od Mihrimah pilnie. Również chce, aby wokół księcia zapanował spokój. Nie pociąga on jej jako mężczyzna. Liczy, że dobre sprawowanie może pomóc jej w szybszym powrocie do domu. Nie zależy jej na historii o romansie z księciem. Jedynym pragnieniem dziewczyny jest wydostanie się z tego okropnego świata.
Nie szanuje siebie, od kiedy stała się niewolnicą. Jest szalenie inteligentna i ambitna. Nurbanu źle odczytuje sytuacje, sądząc, że to nie Mihrimah, a Safiye jest jej największa rywalką i że to właśnie ona czuje coś do ojca jej dziecka. Atakuje dziewczynę, nie wiedząc jeszcze wtedy, że jest ona
dla Selima bardzo ważna, gdyż pomogła zrozumieć mu wiele rzeczy, wspierała go w trudnych chwilach i przekazała rudowłosemu dużą wiedzę, którą książę mieć powinien. Safiye z dnia
na dzień rośnie w siłę, dzięki swojej inteligencji i unikaniu jakichkolwiek awantur. Oszołomiony jej postawą książę, nie może sobie jej odpuścić. Jej jedynym zajęciem staje się wspomaganie Selim. W końcu syn sułtana wyznaje jej, że pragnie mieć z nią dziecko, nie wiedząc, że kobieta nic
do niego nie czuje. Pijak próbuje przekonać ją do siebie. Safiye daje mu ultimatum,
którego spełnienie weryfikuje ich dalszą historię. Powoli zaczyna kalkulować korzyści ze związku
z mężczyzną. Nadal jednak odrzuca jest przez jego ciemne tajemnice, które zdołała poznać. Zgadza się na związek bez uczuć z nim.
Nie jest to jedyny problem w historii tej rodziny… W ich życiu pojawia się także Dilsah Hautun. Znamy upodobanie młodego księcia do ostrych, nieco ordynarnych i nieposkromionych kobiet… Taką kobietą jest właśnie Dilsah. Już od pierwszych chwil w haremie księcia zaczyna się rządzić. Widząc, że Nurbanu i Selim zbliżają się do siebie, próbuje pozbyć się rywalki i ją zdyskredytować. Jak jej przeciwniczka również nie cofnie się przed niczym. Jednakże ona w porównaniu do niej, wcale nie chowa się ze swoją tyranią i nigdy nie zostaje za nią ukarana. Dobrze wie do czego dąży. Sama wymusza na Selimie stosunek i uwodzi go. Jest wściekła, kiedy dowiaduje się, że to Nurbanu jest w ciąży a nie ona. Dilsah zaczyna intrygować jeszcze bardziej. Chce zabić syna sułtanki i jest
na to gotowa. Mimo swoich podłych działań nie ukrywa, że naprawdę pokochała Selima, widzi
w nim swój największy nałóg i dla tej miłości jest gotowa stoczyć się na samo dno, upaść nisko
i dokonać zbrodni. Później okazuje się, że książę popiera jej działania, ponieważ w nim także drzemie żądza chaosu. Imponuje mu uczucie jakie żywi do niego Dilsah. Jednak mimo jej miłości do niego, jest ona w swoim obłędzie i szaleństwie gotowa skrzywdzić rudowłosego. On
nie świadomy tego, zbliża się do niej coraz bardziej.
Doradcą księcia Selima jest Gazanfer Aga, jego wieloletni przyjaciel, który jest eunuchem. Panowie znają się od dzieciństwa. Spędzili ze sobą młodość razem dorastając. Gazanfer nigdy
nie ukrywał swojej fascynacji Selimem. Z upływem czasu zdaje sobie sprawę z tego, że naprawdę go pragnie oraz imponuje mu swoimi dziwactwami, które jest w stanie zaakceptować bardziej niż jakakolwiek kobieta. Próbuje przekonać syna sułtana do tego, że z nim byłoby mu najlepiej.
W zamian za chwile spędzone z rudowłosym i długie wieczorne rozmowy przy winie, oferuje mu dozgonną lojalność. Próbuje obmyślić plan, aby pozbyć się wszystkich wrogów swojego przyjaciela. Widzi go w roli przyszłego sułtana. Jego pożądanie wzbudza wizja władzy, którą powoli zaczyna realizować. Kalkulując, że Dilsah Hatun budzi dla niego największe zagrożenie, próbuje wejść z nią w układ i pozbyć się Safiye, wzbudzającej ogromne zainteresowanie latorośli Hurrem. Gazanfer nie widzi zagrożenie w Nurbanu i na razie jest w stosunku do niej neutralny, za powody do tego podaje syna sułtanki. Nie chce, aby mały książę stracił matkę i został sierotą, wie jaką byłoby to dla niego traumą, ponieważ sam w życiu przeszedł wiele. Jest szczery wobec Selima
i uważa go za jedyny sens swojego życia, ale zazdrość o księcia popycha go w stronę niewybaczalnych czynów…
Amasya
W tej prowincji wiedzie swoje życie najstarszy syn sułtana – książę Mustafa, który znalazł się tam nie do końca w własnej woli. Młodzieniec aspirował na największe wyróżnienie w postaci rządzenia prowincją koronną, to też było mu wmawiane od najmłodszych lat, iż kiedyś osiągnie należytą mu chwałę jako pierworodny samego padyszacha i zostanie jego prawą ręką. Tak się
nie stało. Suleyman obawiając się o swoją władzę, wpływy i sympatię poddanych do Mustafy,
nie mógł pozwolić na to, aby własny syn go przerósł. Dlatego postanowił odsunąć go o od władzy, spychając na boczny tor, a w ten sposób uniemożliwiając mu dalszy rozwój i rośnięcie w siłę. Mimo to książę nadal miał wiele swoich zwolenników i nie zaprzestał swojej dawnej działalności, chcą pokazać sułtanowi, że zasługuje na jego pochwałę i wyższe stanowisko. Zaczął zatem prowadzić działalność nielegalną, na którą jego ojciec nie wyraził zgody, przypisując sobie w ten sposób status buntownika. Od lat w drodze do upragnione władzy towarzyszą mu sułtanka Mahidevran i nie żyjący już Ibrahim Pasha. Oboje zdają sobie sprawę z tego czym jest walka o tron. Życie w pałacu nauczyło ich tego, że aby wygrać, trzeba posunąć się nieraz do nieczystych zagrań, intryg i brutalności. O czym dobrze wiedział wymieniony wcześniej polityk. Ibrahim Pasha… Aby opisać jego postać i skomentować wszystkie jego mężne czyny i zasługi, należałoby się długo rozpisywać. Był on osobą niebywale inteligentną i przebiegłą oraz niezwykle ostrożną… Przepełniała go ambicja, która nie pozwalała mu odpuścić, dopóki nie doszedł do wyznaczonego celu… Może właśnie to było powodem dla którego wstał z grobu i wrócił do życia? Ibrahim był
dla Mustafy jak ojciec, a nawet książę był z nim znacznie bardziej związany emocjonalnie niż
z sułtanem. To ten mężczyzna z Pargi wychował go, udzielał mu lekcji, dobrych raz, nauczał jak władać bronią i przede wszystkim zawsze stał za nim murem, wspierając i ochraniając. Obdarował syn sułtana niezwykłymi uczuciami i sprawił, że ten się do niego przywiązał. Traktował go jak własnego syna, a można nawet rzec, że poświęcał więcej czasu niż własnemu dziecku. Mustafa był jego wymarzoną latoroślą, posiadał wszystkie godne i szlachetne cechy, jakimi powinien odznaczać się prawdziwy mąż stanu. Ibrahimowi zawsze kręciła się w oku łza na widok chłopaka, który z dnia na dzień dorastał i stawał się jeszcze bardziej pewny siebie, biorąc przykład ze swojego nauczyciela. Stosunki Pashy i sułtana znacznie się pogorszyły, gdyż wyższy rangą z nich uważał,
że Ibrahim zbytnio wyróżnia Mustafę i może być to początkiem jakiegoś spisku, mającego na celu obalenie jego rządów i posadzenie na tronie wyżej wymienionego. Wielokrotnie przymykał oczy
na występki wielkiego wezyra i zdarzyło mu się parę razy darować mu życie, mimo niezbitych dowodów jego działalności na własną korzyść. Suleyman dostrzegał w swoim przyjacielu już tylko pychę i przepowiadał mu, że kiedyś ona go zgubi. Dręczony był złymi myślami, podsycanymi przez swoją małżonkę Hurrem, a także Rustema Pashę. Nie mógł do końca uwierzyć w to, że Ibrahim byłby w stanie go zdradzić. W końcu niezbitymi dowodami jest przepowiednia czarownicy, którą usłyszał sułtan. Jej treść powoduje, że w końcu musi zdać sobie sprawę z tego, że wielki wezyr jest jego realnym zagrożeniem. W wyniku spisku rudowłosej i męża sułtanki Mihrimah, sułtan podejmuje nieodwołalną decyzję o egzekucji wielkiego wezyra. Sułtanka Sah dowiaduje się
o przyszłych planach brata. Targają nią dziwne emocje. Z jednej strony chce ochronić Ibrahima,
z którym w wieku nastoletnim miała przelotny romans, a z drugiej wie, że nie może wspierać mężczyzny i Mustafy, ponieważ to zagraża jej własnym interesom i wspieranemu przez nią księciu Mehmedowi. Sah Huban pisze list, wyjawiając w nim wszystko co wie o oskarżeniach przeciwko Pashy, jednakże nie zamierzał wysłać go do niego. List przechwytuje niespodziewanie Nigar Hatun. Zapoznając się z jego treścią donosi swojemu kochanki o wyroku wydanym na niego. Ibrahim nie czekając na dalszy rozwój sytuacji postanawia sfingować swoją śmierć, rozgrywając przed sułtanem swoje własne przedstawienie.
Każe posłać po swojego brata bliźniaka – Nico. Okazuje się, że Nico jest nieuleczalnie chory
na dziwną chorobę. Medycy nie znają lekarstwa, które mogłoby mu pomóc. Na całym jego ciele pojawiają się dziwne czarne plamy. Pasha wzywa brata do stolicy, a ten przybywa póki jeszcze ma na to siły. Dochodzą między sobą do ustaleń. Bliźniak Ibrahima decyduje się poświęcić za niego życie. Bracia czule żegnają się, a wielki wezyr mówi, że nigdy nie zapomni co dla niego zrobił Nico oraz że po wsze czasy będzie chwalić jego imię. Suleyman zaprasza przyjaciela na ucztę do pałacu. Tej felernej nocy ma dojść do egzekucji.
Do pałacu sułtana przybywa Nico, podający się za Ibrahima. Udaje wielkiego wezyra, a Suleyman niczego nie podejrzewa, wierząc, że wszystko idzie po jego planie. Na uczcie obecna jest Hurrem, która przeczuwa co może się wydarzyć dzisiejszego wieczora. Przedwcześnie wychodzi do swojej komnaty. Naprawdę jednak idzie spotkać się z Rustemem i obwieścić mu, że odnieśli sukces
i Ibrahim Pasha umrze tej nocy. Nico zostaje na prośbę sułtana do dnia jutrzejszego. Leżąc na łożu w przydzielonym mu pokoju, zaczyna się modlić. Wie, że zaraz przybędą do niego kaci. Ma nadzieję, że brat zdoła pomścić jego imię. W końcu mordercy zjawiają się i po kilku minutach walki z mężczyzną, obezwładniają go i duszą. Pałac wtedy słyszy ostatnie krzyki przeraźliwie konającego. Zaraz potem podłoga usłana jest krwią trupa.
Prawdziwy Ibrahim wymyka się pod osłoną mroku do Amasyi. Chce tam osiąść i udawać martwego. Uważa, że teraz to najlepsze wyjście. Będzie mógł z daleka wszystkim sterować i nikt
nie będzie go o nic podejrzewać. Tylko w ten sposób będzie mógł pomóc ukochanemu Mustafie, będąc blisko niego. Nie obchodzi go rozpacz sułtanki Hatice, po jego domniemanej śmierci
i załamanie Huricihan i Osmana. Liczy się dla niego tylko Mustafa i uczucia związane z nim.
To dla niego musiał przeżyć i nie zamierza go zawieść.
Dociera na miejsce i opowiada Mahidevran i Mustafie o spisku i zamachu na jego życie. Umacniają swój sojusz, który trwa od dawna. Ibrahim stwierdza, że musi zniknął i pozostać anonimowy. Zatrzymuje się w chacie wiejskiej nieopodal. Nie zamierza jednak prowadzić uporządkowanego życia w samotności. Balansuje na granicy śmierci i stąpa po kruchym lodzie. Mahidevran zaczyna jeszcze bardziej mu ufać, stwierdza, że to jedyny prawdziwy sojusznik jej
i Mustafy. Nikt inny nie zdecydowałby się dla nich na tak szalony gest. Jest wdzięczna Pashy i stara mu się to wynagrodzić. Zaczynają razem spiskować przeciwko Hurrem i Rustemowi. Zbliżają się
do siebie jeszcze bardziej niż przez te wszystkie lata spędzone razem. Ibrahim zaczyna rozumieć,
że to sułtanka jest wszystkim czego szukał przez całe życie i że to jego synem powinien być książę. Łączą się w nienawiści do wzajemnych wrogów i chęci zemsty. Ogarnięci pożądaniem władzy
i bliskości pod wpływem emocji odbywają stosunek. Ale ich relacja nie kończy się na jednym. Podobne pragnienia sprawiają, że zostają swoimi powiernikami. Relacja między nimi to już coś więcej niż lojalność i przyjaźń. Pasha obiecywał wielokrotnie, że obroni ją i jej syna, teraz ma szansę dochować przyrzeczenia, jednocześnie wypełniając oskarżenia sułtana i po raz pierwszy go zdradzając i to z jego własną małżonką. Oboje odrzuceni przez świat, oczekują ukojenia w sobie. Oboje skrzywdzeni przez sułtana, obdarzają go nienawiścią i dają się strawić płomieniowi,
który się w nich tli.
Mustafie w drodze do władzy towarzyszy krwawa kobieta, imieniem Rumeysa – jest to jego pierwsza żona, która przybyła do jego haremu w wieku dwunastu lat i szybko zwróciła jego uwagę, a następnie zawróciła mu w głowie. To dziewczyna, która wie czego chce. A osiąganiu przez nią celów pomaga jej uroda i inteligencja. Rumeysa oskarżana była o mordowanie młodych nałożnice i kochanek księcia, mogących zagrażać choćby w minimalnym stopniu jej pozycji. Nienawidziła sprzeciwów. Zasłynęła swoją brutalnością i okrucieństwem. Cały harem księcia bał się jej i wolał nie narażać. Dlatego dziewczęta często odmawiały wizyty w komnacie księcia. Można by powiedzieć, że Rumeysa zdominowała jego życia w każdym stopniu, a zwłaszcza łóżkowym. Nie zamierzała nikomu odpuszczać, wiedząc, że tylko śmiercią i torturami jest w stanie zaprowadzić porządek. Mimo jej całej podłości i władczości, Mustafa nie przestawał jej kochać początkowo. Być może sam trochę bał się żony, która wielokrotnie mu groziła i ostrzegała przed popełnieniem błędów. Kobieta kocha księcia na swój pogmatwany i trudny sposób, ale nie uważa, że jest na tyle silny, aby móc się jej przeciwstawić. Jedyną rzeczą jakiej oczekuje, jest spędzenie u jego boku reszty życia w spokoju. Chciałaby móc przestać stosować swoje metody, za które wszyscy ją potępiają. Nikt nie jest w stanie zahamować jej dzikich popędów. Uważa, że cel uświęca środki. Książę powoli uświadamia sobie, że chyba małżeństwo z nią nie było dobrym pomysłem, ponieważ ona nigdy się nie zmieni. A dla dzieci będzie surową i niewyrozumiałą matką. Rumeysa oświadcza mu, że nie chce mieć dzieci, ponieważ nie zamierza się nimi opiekować. Pomiędzy parą rodzi się otwarty konflikt dwóch silnych charakterów, książę coraz poważniej myśli o pozbyciu się wybranki, ona zaś po raz kolejny popada w szał, kiedy do pałacu przybywa Efsun Hatun
– faworyta księcia i zarazem szpieg sułtanki Hurrem. W przeszłości zwyczajna ladacznica pracująca w domu uciech, z którego wyciągnęła ją rudowłosa. Dziewczyna przyznaje się ukochanemu
do swojej złej przeszłości, a on akceptuje to. Jest sprytną manipulantką i oszustką, która znacznie sprawniej umie intrygować od otwartej Rumeysy, mówiącej zawsze prawdę i starającej się zawsze postawić na swoim i nieznoszącej sprzeciwów tyranki, nietolerujących różniących się od niej poglądów nawet syna sułtana. Efsun omotała księcia wokół palca, tak że ten nie zorientował się
iż jest szpiegowany i podtruwany. Sprawnie realizowała zlecone jej zadania. Dziewczyna,
w końcu zaczyna czuć coś więcej do chłopaka i sprawia jej wielki ból krzywdzenie go. Widzi jak młodzieniec ją kocha i byłby w stanie zrobić dla niej wszystko. Pomimo tego nie może tak łatwo sprzeciwić się Hurrem, ponieważ ta nadal trzyma ją w garści. Tak naprawdę zawsze liczyły się
dla niej tylko pieniądze. To właśnie dla nich jest w stanie sprzedać swoją miłość. Pełna dylematów i niepokoju związanego z tym, że Mustafa nadal przyjmuje w komnacie inne kobiety niż ona,
nie rezygnuje ze swojej misji.
Do Amasyi zostaje przysłana Aybige Hatun - bratanica sułtanki matki. Okazuje się, że będzie zmuszona wziąć ślub z księciem Mustafą na polecenie sułtana. Właśnie tego sobie życzy, aby jego najstarszy syn związał się w końcu z odpowiednią kobietą, która go ustatkuje i wybije z głowy głupie pomysły. Za taką ma Aybige, tym czynem próbuje zatrzymać ją w imperium. Dziewczyna lubiła księcia, ale nie chciała za niego wychodzić. Książę również nie chce krzywdzić dziewczyny,
do której nie żywi żadnych uczuć. Pisze list do sułtana, tłumacząc mu wszystko i prosząc,
aby nie zmuszał ich do tego. List przechwytuje Efsun i dramatycznie zmienia jego treść. Sułtan wydaje się być nieugięty. I mimo że ma świadomość iż para się nie kocha i nigdy nie ułoży sobie życia razem, nadal nie zmienia zdania. Głównie po to, aby dać pierworodnemu nauczkę i pokazać kto ma prawdziwą władzę. Aybige zaprzyjaźniła się z Hurrem i to właśnie ją prosi
o wstawiennictwo. Była zawsze oddana Mustafie lecz od początku mówiła mu wprost o swoich uczuciach. Stała się ona głównym pionkiem w sieci spisków. Opiekować miał się nią Yahya Bey – wierny sługa księcia Mustafy i jego serdeczny przyjaciel, który miał chronić ją przed zaborczymi kobietami Mustafy. Od początku nie darzyła sympatią swojego opiekuna i ich stosunki były bardzo chłodne. Oboje dogryzali sobie i ranili siebie nawzajem, wypominając złe postępowania. Hatun twierdziła, że sama umie siebie obronić i poradzić się. Nienawidzi, gdy Yahya traktuje ją jak dziecko. Pozorny konflikt między nimi narasta, jednak szybko przeradza się w coś znacznie więcej. Później Aybige zakochuje się w nim, niestety to tylko platoniczne uczucie lub tak się może wydawać. Dziewczyna jednak sądziła inaczej. Widząc ciągle iskierkę nadziei i brak otwartego sprzeciwu. Poczuła, że Yahya jest jedynym mężczyzną w całym imperium, z którym mogłaby uciec
i nie przejmować się tym wszystkim, zerwać z pałacowym życiem. Wyjawia mu swój pomysł
i namawia go do tego. Przekonuje go argumentami, że nic go tutaj nie trzyma, a życie poza złotą klatką jest piękne. Bey ma inne zdanie na ten temat, a ciągle trzyma go tam wierność i lojalność wobec przyjaciela, a także uczucie do jego młodszej siostry. Zakochał się też w dziewczynie, którą spotkał. Początkowo nie wiedział, że była to córka sułtana Suleymana - Raziye. Kiedy się dowiedział, nie przerwał związku. Notorycznie wysyłał do niej listy, a także inicjował spotkania. Nie do końca podobało się to sułtance Mahidevran, która dla swej córki szukała najlepsze partii,
a także samej zainteresowanej, która uczucia oddała komu innemu. Yahya nie potrafił dostrzec tego jak wiele znaczy dla Aybige, która poczuła do niego coś więcej. Swoją obojętnością ranił dziewczynę, ciągle uganiają się za zimną i niedostępną Raziye. Często usługiwał wywyższającej się sułtance i robił dla niej wiele głupich rzeczy, tylko po to aby go pochwaliła i spojrzała przychylniej. Czuł, że jest mu przeznaczona i w głębi serca kocha go tak bardzo jak on ją, potrzebuje tylko więcej czasu by to zrozumieć i przyznać się do tego. Raziye przez cały ten czas kpiła z beya i wykorzystywała jego uczucie i dobre serce. Nie umiała powiedzieć mu tego wprost, przeczuwała, że to złamałoby mu serce. Dlatego wolała nadal stwarzać pozory i trochę go okłamywać. Bardzo go lubiła,
ale nie dawała temu szansy na coś więcej. Może dlatego, że od kiedy była małą dziewczynką w jej umyśle gościł Bali Bey – ten najprzystojniejszy, wyśniony, inteligentny i mężny. Już wtedy za cel wyznaczyła sobie zdobycie go. Oznajmiła matce, że pewnego dnia będzie jej mężem. Mimo ogromnej różniącej ich różnicy wieku, Raziye nie poddaje się. Wie, że ma u niego szanse przez swoje wysokie stanowisko. Mężczyzna pociąga ją. Organizuje ona w końcu spisek, który ma na celu zwabienie go do jej komnaty, aby spędzić z nim noc. Sułtanka często wyjeżdża do stolicy pod różnymi pretekstami, aby się z nim spotkać. Jest wobec niego uległa, delikatna i uwodzicielska. Mimo to bey nie daje się jej urokowi osobistemu, planując życie z inną. Dziewczyna zwierza się
ze swoim sercowych problemów przyjaciółce Mihrunnisie – córce Barbarossy.
Mihrunnisa została kiedyś porwana w wyniku intrygi Hurrem i Rustema, kobieta została odbita przez księcia Mustafę w ostatniej chwili. Wiedziała, że nie będzie to ostatnie takie zdarzenie, ponieważ jej ojciec oficjalnie wyraził poparcie dla pierworodnego sułtana. Dziewczyna stała się
w końcu doradcą księcia i znacznie zbliżyła się do niego. Została powierniczką rodziny i poznała ich mroczne i tajemnicze sekrety. Razem spędzali dużo czasu na treningach i polowaniach. Mimo przyjaźni między nimi, dziewczyna miała nadzieję na coś więcej, ponieważ skrycie się w nim podkochiwała. Nie należała ona do typowych dam, jakie przemykają korytarzami haremu.
Ale zawrócił jej w głowie. To wolna kobieta, wychowana na morzu w trudnych warunkach. Nic nie było jej straszne. Ojciec wychował ją na chłopczycę, dlatego nie poświęcała zbyt dużej uwagi swojej urodzie, przez co wyglądała zupełnie inaczej od nałożnic księcia. Dostrzegła, że Mustafa także patrzy nią przychylnie. W przeciwieństwie do Rumeysy, która gotuje się z zazdrości
i nie zamierza odpuścić, widząc jak książę spogląda na dziewkę. Nie traktuje jej mimo tego jako swojej rywalki, uważa że dziewczyna nie dorównuje jej pod żadnym względem, a zwłaszcza urody. Nieświadoma swojego czynu Mihrunnisa w końcu zostaje wplątana w podłą intrygę
i przypadkowo zabija jednego z posłów ze stolicy. Mustafa po raz kolejny musi ją bronić,
tym razem przed tym, aby prawda nie wyszła na jaw. Jej wrogowie już planują kolejny spisek…
Kütahya
Do Kütahyi zostaje wysłany książę Bayezid – twardy, waleczny, pewny siebie i wybuchowy mężczyzna. Znany jest ze swojej porywczości i nie do końca przemyślanych decyzji. Jest bardzo szanowany mimo swojego ognistego temperamentu. Sułtan wielokrotnie powtarzał, że to jego czwarty syn jest najbardziej podobny charakterem do niego. Jednakże wszyscy są zgodni w kwestii, że Bayezid jest za bardzo nieprzewidywalny. Swoją prowincją rządzi twardą ręką i nie znosi sprzeciwów. Otacza się tylko wiernymi ludźmi. Często wykonuje kary śmierci, które usprawiedliwia umniejszeniem przez skazanego godności sułtańskiej i rodzinie królewskiej. Jest on podejrzliwy
i wszędzie węszy spisek oraz wyczulony przez swoją matkę na pewne podstępy, do których mogą posunąć się jego rywale. Wielokrotnie oskarża swoich współpracowników o podtruwanie go, zupełnie z resztą niesłuszne. Często robi awantury z byle jakiego powodu, próbując zaznaczyć swoją wyższość nad innymi. Uważa się za ogromnego inteligenta, lecz po prawdzie wcale nim
nie jest, nie posiada takiego obycia i wiedzy jak chociażby Cihangir. On jest raczej z książąt używających mięśni niż siły umysłu. Dlatego warto by zaznaczyć, że był mężczyzną wspaniale wyszkolonym w walce zarówno wręcz jak i bronią białą.
Do prowincji przybywa z nim Huricihan Sultan - prawowita żona księcia, córka Ibrahima Paszy
i sułtanki Hatice. Ślub wzięli w ukryciu, a więc i duże problemy sprawiają matki obojga z nich, które siebie nawzajem nienawidzą. Sułtanka Hatice zabrania latorośli przeprowadzki do męża. Młoda dziewczyna nie chce sprzeciwić się matce. Wystarczają jej kłopoty i kłótnie wynikające już
ze sprzeciwienia się jej woli w kwestii ślubu. Matka zaczyna ją tępić i niszczyć psychicznie przez ten haniebny występek. Huricihan każe Bayezidowi czekać, odtrącając go i licząc, że stosunki pomiędzy nich rodzicielkami poprawią się. Chociaż sama w to nie wierzy. Nie chce, aby siostra sułtana żywiła do niej uraz i nazywała ją wyrodną córką. Szybki i temperamentny książę nie zamierza czekać
na ukochaną. Pod osłoną nocy uprowadza ją z pałacu i zabiera ze sobą. Hatice traktuje ten gest jako przejaw jawnego buntu wobec jej zdania. Syn sułtana ignoruje jej słowa i obawy żony, liczy się dla niego tylko jego pożądanie i własne upodobania. Nie obawia się konsekwencji lekkomyślnego czynu, ponieważ uważa, że Bóg wybaczy mu uczynki dokonane z powodu miłości. Ich sielanka szybko się kończy, kiedy na każdej płaszczyźnie życia zaczynają się nie dogadywać. Bayezid to twardy, wyniosły i wybuchowy mężczyzna, a sułtanka jest jego kompletnym przeciwieństwem. To spokojna, cicha, wrażliwa dziewczyna, którą bardzo rani zachowanie pewnego siebie mężczyzny, uważającego, że tylko on ma rację i nie słuchającego rad żony. Jak okazuje się potem, dziewczyna nie może mieć dzieci. Co sprawia, że jej związek z księciem stoi
pod dużym znakiem zapytania. Bayezid czuje się okłamany przez Huricihan i obwinia ją o wszystko. Staje się dla niej chłodny i nieprzystępny. Zaczyna ją traktować niemalże jak powietrze i przechodzi obok niej obojętnie. Sułtanka za wszelką cenę próbuje zwrócić jego uwagę na siebie, wierząc,
że ten związek można jeszcze uratować. Jednakże kiedy on zaczyna obrażać ją przykrymi epitetami
i nazywać „wypaczoną”, córka Hatice jeszcze bardziej się załamuje i zamyka w sobie. Odczuwa brak wsparcia w osobie jej najbliższej. Jest zupełnie sama, daleko od domu, na obczyźnie i w miejscu gdzie nikt jej nie potrzebuje. Bayezid traktuje ją jako kulę u nogi. Jej komfort psychiczny niszczy jeszcze bardziej romans księcia z piękną wenecjanką, o którym przypadkowo się dowiaduje. Bayezid wdaje się w płomienny romans z Defne Hatun, załamany faktem, że Huricihan nie może dać mu dzieci, próbuje odciąć się od niej i zaznać rozkoszy i spełnienia pragnień z inną kobietą. Początkowo ukrywa nową znajomość przed swoją żoną, ale potem nie kryje się z tym, twierdząc,
że życie w trójkącie zupełnie mu odpowiada i nie zamierza nic zmieniać. Defne i Bayezid spędzają ze sobą dużo czasu. Ich związek ciągle jest pełen namiętności i podsycany ogniem przez Hatun. Książę nie wie jednakże całej prawdy o swojej wybrance, która jest szpiegiem sułtanki Nurbanu. Huricihan pod wpływem dramatycznych wydarzeń i braku zainteresowanie ze strony męża, podejmuje próbę samobójczą. On nie zwraca uwagi na czyny małżonki, uważając to za zwykłe głupstwa. Nie widzi jej bólu i cierpienia, twierdząc, że wszystko jest dobrze, a ona po prostu histeryzuje. Sułtanka robi wszystko co w jej mocy, aby utrzymać go przy sobie. Często używa szantażu emocjonalnego. Bayezid w końcu rozkazuje jej opuścić prowincje i nazywa ją histeryczką, a jej zachowanie dziecinny. Kobieta podejmuje kolejną próbę samobójczą. Usatysfakcjonowana Defne nie zamierza odpuszczać, widząc jakie korzyści odnosi. Pragnie zdradzić Nurbanu i zostać haseki młodego księcia. Czuje, że może stać się dużo silniejsza od ukochanej Selima. Nie zamierza całe życie podporządkowywać się jej zleceniom. Przysięga synowi sułtana, że już niedługo urodzi mu syna. Pozornie miła, sympatyczna i urocza dziewczyna, jest tak naprawdę dwulicową, podłą kobietą. Nie ma zamiaru oszczędzać biednej Hurcihan. Konfrontuje się z żoną księcia i daje jej dobre rady i ostrzeżenia. Przyznaje się otwarcie do romansu z Bayezidem i ze szczegółami opowiada jej pikantne szczegóły ich ostatniej nocy. Okazuje się, że ich relacje trwa znacznie dłużej niż sułtanka myślała, a także że to nie jest jedyna kobieta, z którą mężczyzna ją zdradzał. Defne pokazuje jej prezent od młodego otomana w postaci złotej bransoletki. Huricihan załamuje się, ponieważ kiedy zobaczyła tę ozdobę u męża wiele miesięcy temu, pomyślała, że jest przeznaczona dla niej. Pisze list do matki, w którym żali się na księcia i wyznaje jej całą prawdę. Przechwytuje go Bayezid i niszczy. Kobieta sądząc, że matka ją znienawidziła i dlatego nie odpisała, doznaje załamania psychicznego i popada w bulimię.
Gościem w prowincji jest Neslihan Sultan, która przybyła jakiś czas temu w odwiedziny
do swojego ukochanego kuzyna. Prawdziwy powód jej wizyty nie jest jednak do końca tak dobrze znany. Bardzo dużo udaje, robiąc przy tym masę zamieszania. Dziewczyna jest bowiem po uszy zakochana w Bayezidzie od najmłodszych lat, kiedy jeszcze oboje byli dziećmi. Pomimo upływu czasu nic się nie zmieniło, a jej serce nadal pragnie tylko księcia. Nawet gorące romanse
i skandale, których była uczestniczką, nie wpłynęły na jej uczucia. Neslihan jest czarną owcą dynastii. Pojawiła się chyba na ustach wszystkich poddanych za sprawą swoich nieprzemyślanych czynów i lekkomyślności. Jest kobietą otwartą i przebojową, która robi wokół siebie wiele zamieszania. Bayezid imponuje jej swoim mocny charakterem, który jest bardzo podobny do jej temperamentu. Młoda sułtanka uwielbia dobrą zabawę, głośną muzykę i czerwone wino
oraz taniec. Książe podziela jej zainteresowania. Z powodu częstych uczt i dobrej zabawy Kütahya bardzo jej się podoba i ani myśli jej opuszczać tak szybko. Szuka zaczepki ze wszystkimi. Panoszy się po pałacu, próbując wprowadzić swoje reguły. Nie wszyscy traktują ją poważnie, ponieważ często postępuje jak bezmyślne dziecko. Goni na złamanie karku i nie myśli logicznie. Nie ocenia skutków swojego postępowania. Jest wygadana i ma niewyparzony język. Najpierw coś powie,
a potem pomyśli. Określana jako żywiołowa i otwarta. Stara się wkupić w łaski księcia. Pragnie go tylko i wyłącznie dla siebie, chociaż sama nie wierzy, że jest gotowa na to, aby się ustatkować
i do końca życia związać tylko z jednym mężczyzną. Defne zaczyna uważać ją za poważną rywalkę, widząc ile łączy sułtankę z księciem i że mają podobne zainteresowania, charaktery i poglądy. Obawia się, że jej optymizm i poczucie humoru, mogą przechylić szalę zainteresowania syna sułtana na stronę Neslihan. Zamierza pozbyć się kobiety i zaznaczyć kto jest jedyną ukochaną mężczyzny i kto naprawdę rządzi w Kütahyi. Jednakże Neslihan nie zamierza tak łatwo dać się pokonać jakiejś niewolnicy…
Persja
Swoje życie wiedzie tam od wielu lat Sehzade Korkut - syn Selima I Groźnego i Hanzade Sultan, młodszy brat sułtana Suleymana Wspaniałego. Dobrze wie kim jest i jakie ma prawa do tronu. Nienawidzi swoje starszego brata, gdyż uważa, że ten bezprawnie odebrał mu prawa do korony
i objął sułtańską pieczęć jako uzurpator, a nie w drodze wolnej walki z braćmi. Szykuje się
do odbicia władzy w krwawy sposób. Nie ma zamiaru oszczędzać ludzi, których szczerze nienawidzi i przez których musiał tułać się po świecie jako wyrzutek. Wszystko co osiągnął, zdobył sam własnymi rękami i intelektem. Musiał udowadniać całemu światu, że naprawdę jest osmańskim księciem. Nie cierpi upokorzenia przez jakie musiał przejść. Teraz pragnie odzyskać należyty sobie szacunek i swoje prawa. Niespodziewanie przeżył. W momencie kiedy ich ojciec wysyłał zatrute kaftany do swoich synów, okazało się, że nie tylko Ayse Hafsa odznaczyła się przebiegłością
i uratowała swojego syna. Hanzade Sultan także wyczuła spisek przeciwko jej latorośli i zakazała przyjmowania prezentu. Po zdobyciu dowodów na to, że sułtan chce pozbyć się syna, postanawia wywieść go za granicę i upozorować jego śmierć. Czuła, że tylko tak może być bezpieczny. Ukrywał się przez wiele lat, przygotowując się do roli przyszłego sułtana. Ma za złe swojemu bratu praktyczne wszystko. Jedyną przychylną mu osobą, którą ma u boku jest Marguerite de Valois - córka króla Francji Franciszka I Walezjusza i Klaudii de Valois, księżnej Bretanii. Zakochała się
w księciu Korkucie, z którym uciekła do Persji, a właściwie to oficjalną wiadomością jest, że została porwana przez zbójów. Ona jedyna zna jego prawdziwą tożsamość. Para ma zamiar się pobrać
i jak sądzi, nic nie stanie im na drodze do tego. Oboje pragnął zawładnąć nad Imperium Osmańskim i przejąć władzę. Marguerite imponuje w Korkucie jego wola walki, ponieważ nigdy się nie poddał, mimo iż został sam, odtrącony przez rodzinę. Sama cały życie czuła się niekochana
i osamotniona w czterech ścianach pałacu i złotej klatce. Teraz jest wolna od dworskiego życia
i może wprowadzać w życie swoje własne reformy. Książę zdaje sobie sprawę ile da mu związek
z tak wpływową kobietą jak Marguerite, dlatego dba o nią, szanuje ją i troszczy się o jej dobro. Czuje, że współpraca z rodziną de Valois jest w stanie wynieść go na sam szczyt władzy. Książę wysyła do pałacu sułtana Suleymana swojego szpiega Humeyre Hatun, podszywającą się
za księżniczkę Firuze Begüm. Chce uzyskać jak najwięcej informacji o swoim rywalu i pozbyć się go w szybszy i bezpieczniejszy sposób, oddalając wszystkie podejrzenia jego śmierci od siebie.